Vandaag vond de diplomering plaats van de opleiding Geestelijke begeleiding die ik volgde. Een opleiding die me veel bood. 'Mijn beste keus sinds mijn huwelijk met Tineke' zei ik vaak als iemand er naar vroeg.
Bij de diplomering houdt elke geslaagde een korte presentatie over het onderwerp van het gemaakte eindwerkstuk. De mijne draagt als titel 'Labyrint lopen. Over geestelijke begeleiding met jongeren'.
Hieronder de tekst van mijn presentatie.
GA JE MEE VERDWALEN? IK WEET DE WEG (Loesje)
Deze intrigerende, want paradoxale uitnodiging van Loesje wil ik als titel meegeven aan mijn bijdrage.
1. WAT HEB IK ONDERZOCHT IN MIJN SCRIPTIE?
Omdat ik in mijn werk als predikant in Houten jeugdwerk in mijn portefeuille heb, wilde ik graag datgene wat ik geleerd en ontvangen heb vruchtbaar maken voor het jongerenwerk.
Aanvankelijk leken dat twee werelden die ver van elkaar af stonden. De gemiddelde leeftijd van de cursisten -die van mijzelf incluis- leek dat te bevestigen.
Gaandeweg diende het beeld van het labyrint zich aan als metafoor die letterlijk en figuurlijk een ingang bood om die twee werelden te verbinden.
In een labyrint is maar één weg. Dat lijkt in onze wereld van ongekende keuzemogelijkheden niet aanlokkelijk. Het labyrint zegt – net als Loesje: ‘ik weet de weg’. Dat klinkt voorspelbaar en saai, maar dat verandert als je het labyrint in gaat.
Via allerlei kronkelingen en omwegen ga je de weg naar het midden.
Net als het leven zelf biedt het labyrint niet de kortste weg. Als je het hele labyrint loopt, ben je overal geweest, heb je alle hoeken van het leven gezien. Je hebt het midden bijna kunnen aanraken en je hebt er met je rug naar toegestaan.
Jongeren zijn op zoek naar zichzelf. Is dat wat het labyrint biedt? Zelfinzicht?
In veel labyrinten staat in het midden een spiegel: je ziet jezelf. Met alle op je levensweg opgedane ervaringen.
Maar in dat midden vind ook omvorming plaats: “kijk nog eens goed, dan zie je dat jij niet alleen ziet, maar ook dat je bént gezien”.
Als door je eigen ogen heen zie je de milde blik van Christus; de liefdevolle oogopslag van God, je Schepper.
En als je dan weer terug gaat, de weg naar buiten, merk je hoe die liefde je heeft gevormd en dat je bent omgevormd. Om het op z’n Loesjes te zeggen: Je was een zoeker die heeft gevonden en je wordt een vinder die weer gaat zoeken.
2. WAT HEB IK ERVAN GELEERD?
Die ervaring van het lopen van een labyrint is zo basaal dat ik dat die metafoor uitgewerkt heb tot een model voor jongerenwerk.
Een labyrint ligt soms buiten de kerk en vaak in de narthex, het voorportaal dat buiten en binnen met elkaar verbindt. Jeugdwerk naar het labyrint-model is meer dan een methode of aanpak, het is een vorm van presentie waarbij een geestelijk begeleider meeloopt met jongeren.
Dat labyrint als ontmoetingsruimte is geen lege of neutrale ruimte. De persoon van de geestelijke begeleider, zijn ervaring en levensweg en het christelijk geloof vormen een model dat verkend en beproefd kan worden.
En tegelijk biedt het labyrint ruimte om de eigen weg met God te verkennen en te gaan. En om te ontdekken dat dat geen saaie, maar een uiterst boeiende weg is die alles met jouw leven te maken heeft, met je keuzes en met de wendingen die zich in je leven voordoen.
3. WAT BETEKENT DAT VOOR DE PRAKTIJK VAN DE GB?
Contact met jongeren is als het betreden van heilige grond. Je ontdekt: God is allang met hen bezig. Dat hangt Goddank niet van mijn inspanningen of inzet af. En juist dat geeft me meer oog en oor er voor hen te zijn en met hen God in hun leven op het spoor te komen.
In mystagogisch jeugdwerk worden jongeren uitgedaagd zichzelf te ontdekken in het gaan van de weg met God.
Deze wijze van denken over het jeugdwerk staat nog in de kinderschoenen. Allereerst omdat er vanuit het jeugdwerk nog veel te veel gedachten wordt in programma’s en jongeren bezig houden.
In de tweede plaats omdat er vanuit het oogpunt van geestelijke begeleiding nog te veel gedacht wordt dat dat alleen iets voor mensen in hun tweede levensfase, ná de midlife-crisis en de eerste burn-out.
Geestelijke begeleiding is ook waardevol en kostbaar voor jongeren die nog volop in de ontplooiing van hun leven staan.
Ik heb ervaren dat geestelijke begeleiding mijn hart weer geopend voor de ontwikkelingen die ik zelf door maak en hopelijk blijf door maken. Het daagt mij uit om dat labyrint weer in te gaan. Als een zoeker die is gevonden en als een pad-vinder die weer gaat zoeken.
Jongeren kunnen daarin zelf ook de rol van begeleider op zich nemen.
Ik noem een voorbeeld.
Afgelopen zondag doopten we kinderen in de Opstandingskerk. Onder hen een jongen van zes jaar met het syndroom van Down. We hadden de dienst zorgvuldig met zijn ouders en hem en zijn oudere zus, die ook gedoopt werd, voorbereid. Het werd een prachtige viering. Een bijzonder moment was toen ik de jonge dopeling vroeg: “... wil jij gedoopt worden en bij Jezus horen?” Ernstig en geconcentreerd zei hij: ‘ja’ – waarop de gemeente reageerde met een spontaan lachen. Mathieu keek op en zei: ‘niet lachen – dit is niet grappig’. Met zijn reactie bepaalde hij ons erbij dat dit een heilig moment was waarop God aanwezig was. Een moment dat wij niet konden weglachen – hoe goed bedoeld misschien ook.
Mathieu was op dat moment onze geestelijk begeleider, die een wenk gaf naar het kostbare geheim van Gods liefde.
Die zondag lazen we uit het Evangelie de woorden van Christus: “Wie in mijn naam één zo’n kind bij zich opneemt, neemt mij op; en wie mij opneemt, neemt niet mij op, maar hem die mij gezonden heeft.”
De verbinding tussen jongeren en geestelijke begeleiding kan niet treffender verwoord worden. Wat een geschenk als we in die liefde verdwalen!
Reacties